ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ေနထိုင္သည့္မုစ္လင္မ္တို႔သည္ အထူးသျဖင့္ ဇကားသ္ကုိ ရဂ်ဗ္၊ ရွအ္ဗာန္၊ ရမ္ဇာန္ .... ယင္းသံုးလတြင္ ေပးေဆာင္ေလ့ရွိၾကသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ တမန္ေတာ္ျမတ္ဆြလႅလႅားဟုအလိုင္းဟိဝစလႅမ္က ရဂ်ဗ္သည္ အလႅာဟ္ရဲ့လ၊ ရွအ္ဗာန္သည္ တမန္ေတာ္ျမတ္ဆြလႅလႅားဟုအလိုင္းဟိဝစလႅမ္ရဲ႕လ၊ ရမ္ဇာန္သည္ အုမၼသ္ရဲ႕လျဖစ္သည္ဟု မိန္႔ခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ယင္းသံုးလသည္ အင္မတန္မြန္ျမတ္ေသာ လမ်ားျဖစ္သည္။ ယင္းသံုးလမွာ လွဴဒါန္းမႈျပဳခဲ့လွ်င္ အလႅာဟ္အရွင္ျမတ္က အနည္းဆံုး စဝါးဗ္ကုသိုလ္အဆေပါင္း ခုႏွစ္ရာ(၇ဝဝ)မွစ၍ မိမိႏွစ္သက္သလို မရည္မတြက္ႏိုင္သည္အထိ ခ်ီးျမႇင့္ေတာ္မူေပမည္။ အျခားလမ်ားမွာ ကုသိုလ္လုပ္လွ်င္ ၁ခုအတြက္ ၁ဝဆခ်ီးျမႇင့္မည္ဟု ဆိုထားသည္။ ဒီသံုးလတြင္မူ ၁ဝဆမက ခ်ီးျမႇင့္မည္ ျဖစ္ေပသည္။
အလႅာဟ္တာဝန္ယူထားလွ်င္
အလႅာဟ္အရွင္ျမတ္၏ ခ်ီးျမႇင့္မႈေၾကာင့္ ဇကားသ္ေပးရန္ တာဝန္ထိုက္သူအဖို႔ ဇကားသ္မေပးမေနရ ဖရဇ္ျဖစ္သည္။ အကယ္၍ ဇကားသ္တာဝန္ထိုက္ပါလ်က္ ဇကားသ္မထုတ္ခဲ့လွ်င္ ယင္းဥစၥာပစၥည္းကုိ အလႅာဟ္အရွင္ျမတ္ တာဝန္ယူမည္မဟုတ္ေပ။ ဇကားသ္ေပးေဆာင္ထားသည့္ ဥစၥာပစၥည္းကို အလႅာဟ္အရွင္ျမတ္ကိုယ္ေတာ္တိုင္ တာဝန္ယူ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ေပးမည္ျဖစ္သည္။ အလႅာဟ္ကိုယ္ေတာ္တိုင္ တာဝန္ယူထိန္းသိမ္းခဲ့လွ်င္ မည္သည့္အရာ၊ မည္သူကမွ လာေရာက္ဖ်က္ဆီးလို႔ မရႏိုင္သလို အလႅာဟ္တာဝန္မယူဘူးဟု မိန္႔ထားသည့္အရာကိုလည္း မည္သူကမွ ထိန္းသိမ္းကာကြယ္ႏိုင္မည္မဟုတ္ေပ။ အလႅာဟ္အရွင္ျမတ္သည္ အေကာင္းဆံုး ထိန္းသိမ္းကာကြယ္ ေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္ေတာ္မူေသာ အရွင္ျဖစ္ေပသည္။
အလႅာဟ္အရွင္ျမတ္၏ ထိန္းသိမ္းမႈ
နမ္႐ူးဒ္ဘုရင္ဆုိးနဲ႔တကြ တုိင္းသူျပည္သားအားလံုးတို႔က ေလာင္စာေတြစုၿပီး ကြင္းျပင္ထဲမွာ ဧရာမမီးပံုႀကီးျပဳလုပ္သည္။ ထိုမီးပံုထဲသို႔ တမန္ေတာ္အိဗ္ရာဟီးမ္ အလိုင္းဟိစၥလာမ္ကို ပစ္ထဲ့ကာ မီးတင္႐ႈိ႕ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ တမန္ေတာ္အိဗ္ရာဟီးမ္သည္ မီးပံုထဲတြင္ မီးမေလာင္ဘဲ ပန္းၿခံသဖြယ္ ေအးေဆးစြာ လမ္းေလွ်ာက္ေနခဲ့သည္။ ဤသည္ အလႅာဟ္အရွင္ျမတ္၏ ထိန္းသိမ္းမႈပင္ျဖစ္သည္။ အလႅာဟ္ထိန္းသိမ္းၿပီဆိုလွ်င္ ဘုရင္အပါအဝင္ တစ္ႏိုင္ငံလံုးေပါင္းၿပီး ဒုကၡေပးလည္း မရႏိုင္ေတာ့သလို ေလာင္ကၽြမ္းေစသည့္ မီးသည္ပင္ မည္သို႔မွ် အစြမ္းအစမရွိေတာ့ေပ။ တမန္ေတာ္အိဗ္ရာဟီးမ္ အလိုင္းဟိစၥလာမ္ မီးပံုထဲသို႔ ပစ္ထည့္ခံရခ်ိန္တြင္ အလႅာဟ္အရွင္ျမတ္က မီးကိုတိုက္ရိုက္ ဖရိရွ္သဟ္ပင္ ၾကားခံျခင္းမရွိဘဲ " ယာနားရု ကူးနီ ဘရ္ေဒါင္း ဝစလာမန္ အလာအိဗ္ရာဟီးမ္" အိုမီး အသင္သည္ ငါ့ရဲ႕ ခ်စ္မိတ္ေဆြအိဗ္ရာဟီးမ္အတြက္ ခံႏိုင္ရည္ရွိသည္အထိ ေအးျမပါ ဟု မိန္႔ေတာ္မူသည္။ ဗရ္ဒန္ ဟူသည္ ေအးျခင္းကို ေခၚသည္။ လံုးဝေအးစက္ၿပီး လူသားအေနျဖင့္ ခံႏိုင္ရည္မရွိေတာ့ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ ဗရ္ဒါန္ စာလံုးႏွင့္ အတူ စလာမန္ကိုပါ တြဲသံုးထားသည္။ စလာမန္ဟူသည္ ခံႏိုင္ရည္ရွိသေလာက္သာ ေအးေစရန္ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုမီးပံုၾကီးသည္ တမန္ေတာ္အိဗ္ရာဟီးမ္ အလိုင္းဟိစၥလာမ္အတြက္ ပန္းၿခံသဖြယ္ ျဖစ္သြားခဲ့ေပသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ထံတြင္ရွိသည့္ ဥစၥာပစၥည္းကိုလည္း အလႅာဟ္မွအပ အျခားမည္သူကမွ် ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္စြမ္းမရွိပါ။
ဇကားသ္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ မိန္႔ထားျခင္း
က်မ္းေတာ္ျမတ္ကုရ္အာန္တြင္ "အကီးမုစ္ဆြလားသ္ ဝအားသုဇ္ ဇကားဟ္" အသင္တို႔ နမားဇ္ဖတ္ၾက။ ဇကားသ္ေပးၾက။ ဟုမိန္႔ထားသည္။ ထို႔သုိ႔ နမားဇ္ႏွင့္ ဇကားသ္ကို တြဲ၍ အမိန္႔ေပးထားျခင္းသည္ ကုရ္အာန္၌ ေနရာေပါင္း ၈ဝေက်ာ္တြင္ လာရွိထားသည္။ ဤသို႔နမားဇ္ႏွင့္ ဇကားသ္ကို တြဲ၍ မိန္႔ထားျခင္းေၾကာင့္ ဇကားသ္ထုတ္ရန္ ဖရဇ္ျဖစ္ေနသူသည္ ဇကားသ္မထုတ္ခဲ့ေသာ္ ၎၏နမားဇ္ကိုလည္း အလႅာဟ္လက္ခံမည္ မဟုတ္ေပ။
ဇကားသ္၏ အဓိပၸါယ္
ဇကားသ္၏ အဓိပၸါယ္မွာ သန္႔ရွင္းျခင္း၊ ဘရ္ကသ္ တိုးပြားျခင္းဟူ၍ ျဖစ္သည္။ ပိုင္ဆိုင္သည့္ ပစၥည္းဥစၥာထဲမွ တစ္ႏွစ္ကိုတစ္ခါ ဆင္းရဲသားကိုေပးေဆာင္ရန္ ဒါနေၾကးကို အလႅာဟ္အရွင္ျမတ္ဘက္မွ သတ္မွတ္လိုက္ျခင္းကုိ ဇကားသ္ဟုေခၚဆိုသည္။ ဇကားသ္သည္ မိမိပိုင္သည့္ ပစၥည္းဥစၥာကို မိမိကုိယ္တိုင္ သန္႔ရွင္းေအာင္ျပဳလုပ္ထားျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ အကယ္၍ ဇကားသ္မထုတ္ခဲ့လွ်င္ ဆင္းရဲသား၏ ရပိုင္ခြင့္ဒါနေၾကး ပါေနသည့္အတြက္ ထိုပစၥည္းဥစၥာသည္ ၎သူအတြက္ ေကာင္းက်ဳိးမေပးေတာ့ေပ။
ဇကားသ္ေပးလွဴျခင္း၏ အက်ဳိး
တမန္ေတာ္ျမတ္ ဆြလႅလႅားဟုအလုိင္းဟိဝစလႅမ္ မိန္႔ေတာ္မူသည္မွာ အလွဴဒါနျပဳျခင္းျဖင့္ ငါးခုေသာ အက်ဳိးေက်းဇူးကို မုခ်ရရွိမည္။ (၁) လွဴဒါန္းသူ၏ ပစၥည္းမ်ား တိုးပြားလာေစမည္။ (၂) လွဴဒါန္းသူ၏ ေရာဂါေပ်ာက္ကင္းေစရန္ ေဆးဝါးတစ္လက္ ျဖစ္၏။ (၃) လွဴဒါန္းသူအေပၚ က်ေရာက္လာမည့္ ေဘးဒုကၡမ်ားကို ဖယ္ရွားေပးမည္။ (၄) လွဴဒါန္းသူသည္ ဆြရားသ္ ဆံခ်ည္မွ်င္မက ေသးသြယ္ေသာတံတားေပၚမွ လွ်ပ္စီးပမာ ျဖတ္သန္းသြားႏိုင္မည္။ (၅) လွဴဒါန္းသူသည္ စာရင္းစစ္ေဆးျခင္းမခံရဘဲ ဂ်ႏၷသ္သုခဘံုသို႔ ဝင္ေရာက္ရမည္ ျဖစ္၏။
ဇကားသ္မထုတ္ခဲ့လွ်င္
" ဝလ္လဇီးန ယပ္(က)ေနဇူးနဇ္ ဇဟဗ ဝလ္ဖိဒ္ဒြဟ္ ဝလာယြန္(န)ဖိကူးနဟ ဖီးစဗီးလစ္လ္လာ ဖဘရွ္ရွိ႐ူးနဟ ဗိအဇားဗင္န္ အလီးမ္" အသင္ထံ၌ သိမ္းဆည္းထားသည္ ေရႊ၊ ေငြတို႔ကို အလႅာဟ္လမ္းမွာ အလႅာဟ္သတ္မွတ္ထားသည့္အတိုင္း မလွဴခဲ့လွ်င္ ထိုသူမ်ားကို ငါအလႅာဟ္အရွင္ျမတ္၏ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာ အဇားဗ္ျပစ္ဒဏ္မ်ားအေၾကာင္းကို ဝမ္းသာစရာ သတင္းေကာင္းအျဖစ္ေပးလိုက္ပါ။ ဆက္လက္မိန္႔ထားသည္မွာ " ေယာင္မာ ယုဟ္မာအလိုင္းဟား ဖီးနားရိ ဂ်ဟႏၷမ္ ဖသုက္ဝါဗိဟာ ဂ်ိဗာဟုဟြမ္ ဝဂ်ဳႏုး ဗုဟြမ္း ဝဇုဟူးရုဟြမ္း၊ ဟားဇား မာကနတ္စ္သုမ္ လိအန္ဖုစိကြမ္ ဖဇူးကူ မာကြန္သြမ္ သပ္က္ေနဇူးန္" ထိုေန႔တြင္ ယင္း ေရႊ၊ ေငြကို ဂ်ဟႏၷမ္ငရဲမီးတြင္ ဖုတ္ၿမိႇဳက္ၿပီး ထိုသူတို႔၏ နဖူးမ်ား၊ နံေဘးမ်ား၊ ေက်ာကုန္းမ်ားတြင္ ထိုသို႔ မီးဖုတ္ထားသည့္ ေရႊ၊ ေငြမ်ားျဖင့္ တံဆိပ္ခတ္ႏွိပ္ျခင္း ခံၾကရမည္။ ဥစၥာပစၥည္းကို ရွာေဖြစုေဆာင္းၿပီး အလႅာဟ္အရွင္ျမတ္လမ္းေတာ္၌ မလွဴဒါန္း မသံုးစြဲေသာသူမ်ား (ဥပမာ- ဇကားသ္မေပးသူမ်ား၊ သံုးစြဲရန္ မုခ်တာဝန္ရွိေသာ ကိစၥမ်ားတြင္ သူမ်ား) သည္ ေနာင္ကိယာမသ္ေန႔တြင္ ၎တို႔စုေဆာင္းထားခဲ့ၾကသည့္ ေရႊေငြမ်ားကို မီးၿမႇိဳက္၍ ၎တို႔၏ နဖူး၊ နံေဘး၊ ေက်ာကုန္းမ်ားတြင္ တံဆိပ္ခတ္ႏွိပ္ေတာ္မူမည္။
မလွဴရက္၊ မေပးရက္ ေစးႏွဲေသာ သူတစ္ေယာက္ထံတြင္ အလႅာဟ္အရွင္ျမတ္လမ္းေတာ္၌ အလွဴဒါနျပဳရန္ ေမတၱာရပ္ခံလွ်င္ ထိုသူ၏ နဖူးသည္႐ွဳံ၍ သြားေလသည္။ ဆက္လက္ ေမတၱာရပ္ခံလွ်င္ ေဘးသို႔လွည့္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္တဖန္ ထပ္မံ၍ ေမတၱာရပ္ခံလွ်င္ ေက်ာခိုင္းသြားေလေတာ့သည္။ ထို႔အတြက္ေၾကာင့္ပင္ ထိုေနရာမ်ားကို အထူးသျဖင့္ တံဆိပ္ခတ္ႏွိပ္ေတာ္မူျခင္း ျဖစ္သည္။ (စူရာေသာဝ္ဗာဟ္ အမွတ္ ၉၊ အာယသ္ ၃၄၊ ၃၅) ဇကားသ္ေပးရန္ တာဝန္ထိုက္ေနသူသည္ ဇကားသ္မေပးေဆာင္ခဲ့ေသာ္ ထိုသို႔ျပစ္ဒဏ္ခံရေပမည္။
ျဖစ္ရပ္တစ္ခု
အလ္လာမဟ္အဗ္ဒြရ္ရဟ္မားန္ ဆဖူရီသခင္က နဇ္ဟသြလ္မဂ်ာလိစ္က်မ္းတြင္ မကၠဟ္ၿမိဳ႕၌ အမွန္တကယ္ျဖစ္ခဲ့ေသာ ျဖစ္ရပ္တစ္ခုကို ေရးသားခဲ့ေလသည္။ လူတစ္ဦးသည္ စုေဆာင္းထားေသာ ေရႊဒဂၤါး (၂ဝဝ) တိတိကို မိတ္ေဆြတစ္ဦးထံ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အပ္ႏွံထားခဲ့ၿပီး ကြယ္လြန္သြားခဲ့၏။ ထိုအပ္ႏွံျခင္းခံရေသာ ပုဂၢဳိလ္သည္ ကြယ္လြန္သူ၏ သားထံ ေရႊဒဂၤါးႏွစ္ရာကို ျပန္ေပးလိုက္ရာ သားျဖစ္သူက မိမိဖခင္သည္ ေရႊဒဂၤါးႏွစ္ရာထက္ ပို၍အပ္ႏွံခဲ့သည္ဟုဆိုက တရားစြဲလိုက္သည္။ တရားသူႀကီးမွလည္း ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ မည္သို႔မွ် ေျဖရွင္းေပးမရသည့္အဆံုး ေသသူ၏ကဗရ္ကို ျပန္ေဖာ္ရန္ အမိန္႔ထုတ္ျပန္ခဲ့ေလသည္။ ကဗရ္မွ အေလာင္းကို စစ္ေဆးသည့္အခါ ေက်ာတြင္ ဒဂၤါးအရြယ္အစားရွိ မီးႏွင့္ သားေရျပားကို ေဖာက္ထားျခင္းခံရေသာ အေပါက္ေပါင္း ႏွစ္ရာတိတိကို တအံ့ၾသေတြ႕ျမင္ရေလသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ ေသသူသည္ မိမိပိုင္ေရႊဒဂၤါးကို ဇကားသ္မေပးခဲ့ေသာေၾကာင့္ျဖစ္၏။ အပ္ႏွံထားသည့္ ဒဂၤါးအေရအတြက္ အမွန္ကိုလည္း သိရွိသြားရေပသည္။
ဂ်ဟႏၷမ္၏ မီး
တမန္ေတာ္အာဒမ္ အလိုင္းဟိစၥလာမ္ ကမာၻေပၚသို႔ ေရာက္ရွိလာၿပီးေနာက္ ခ်က္ျပဳတ္ရန္ မီးမရွိခဲ့ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ အလႅာဟ္အရွင္ျမတ္ထံ မီးလိုအပ္ေၾကာင္း ေလွ်ာက္ထားေလသည္။ အလႅာဟ္အရွင္ျမတ္က ေကာင္းကင္တမန္ဂ်ိဗရာအီးလ္ကို ဂ်ဟႏၷမ္မွ မီးယူသြားေပးရန္ အမိန္႔ေပးလိုက္သည္။ ထိုအခါ ဂ်ိဗ္ရီးလ္ေကာင္းကင္တမန္သည္ ဂ်ဟႏၷမ္၏ တံခါးမႈးျဖစ္သူ မာလိက္ထံမွ မီးေပးရန္ ေတာင္းသည္။ မာလိက္က ေမးသည္။ မီးကို ဘယ္ေလာက္အတိုင္းအတာေလာက္ ယူမလဲ။ စြန္ပလြံတစ္ေစ့စာ ဟုေျဖလိုက္သည္။ ထိုမွ်ခန္႔ မီးယူသြားလွ်င္ ကမာၻတစ္ခုလံုး ျပာျဖစ္သြားေပလိမ့္မည္။ ထိုအခါ တစ္ဝက္ရမလားဟု ေမးသည္။ တစ္ဝက္လည္း မရပါ။ သို႔ဆိုလွ်င္ ဘယ္ေလာက္အတိုင္းအတာ ယူသြားရမလဲ။ မာလိက္က ေျပာသည္မွာ တစ္စိတ္(တစ္ဝက္ရဲ႕ တစ္စိတ္)စာ ယူသြားပါ။ ထိုတစ္စိတ္စာကိုလည္း ဒီအတုိင္းမယူသြားႏွင့္။ ဒီအတိုင္းယူသြားလိုက္လွ်င္ ထိုတစ္စိတ္စာမီးေၾကာင့္ ကမာၻေပၚတြင္ မည္သည့္အပင္မွ ေပါက္ေတာ့မည္ မဟုတ္ပါ။ ယင္းတစ္စိတ္စာကို ေရျဖင့္ အႀကိမ္ေပါင္း ၇ဝ ေဆးလိုက္ပါ။ ထိုသို႔ေဆးေၾကာၿပီးသားမီးကို ယူသြားၿပီး ကမာၻေပၚမွာ ခ်ၿပီးသည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္တည္း ခ်က္ျခင္းျပန္မယူလာၿပီး ဂ်ဟႏၷမ္မွာ ျပန္လာထားလိုက္ပါ။ (အလႅာဟ္ဟုအပ္က္ဗရ္ ဂ်ဟႏၷမ္၏ မီး ထိုမွ်ျပင္းထန္ေပသည္။)
ဂ်ိဗ္ရာအီးလ္သခင္သည္ ထိုသို႔ အႀကိမ္ေပါင္း ၇ဝ ေဆးၿပီးသားမီးကို ကမာၻေျမႀကီးေပၚခ်ၿပီး ခ်က္ျခင္းပင္ ျပန္မယူသြားလိုက္သည္။ မီးခ်လိုက္သည့္ ေျမႀကီးသည္ မာေၾကာသည့္ ေက်ာက္သားမ်ား၊ ေက်ာက္ေတာင္မ်ား ျဖစ္သြားခဲ့ေလသည္။
ရက္ေရာမႈကို ႏွစ္သက္ေသာ အရွင္ျမတ္
အလႅာဟ္အရွင္ျမတ္သည္ ရက္ေရာေတာ္မူေသာ အရွင္ျဖစ္သကဲ့သို႔ ရက္ေရာျခင္းကို အလြန္ႏွစ္သက္၍ ေစးႏွဲတြန္႔တိုျခင္းကို လံုးဝမႏွစ္ၿမိဳ႕ေပသည္။
အီစာအလိုင္းဟိစၥလာမ္၏ အခါသမယတြင္ ျဖစ္ခဲ့ေသာ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုကို ျဖစ္သည္။ တစ္ေန႔ အီစာအလိုင္းဟိစၥလာမ္ လမ္းေလွ်ာက္သြားရင္း လမ္းတြင္ အရိုးေခါင္းတစ္ခုကို ေတြ႕ေလသည္။ အီစာအလိုင္းဟိစၥလာမ္၌ အေသကို ရွင္ေအာင္လုပ္ႏိုင္ေသာ မုအ္ဂ်ိဇာကို အလႅာဟ္က ခ်ီးျမႇင့္ေပးထားသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ နဗီႀကီးသည္ မိမိကို အလႅာဟ္ခ်ီးျမႇင့္ထားသည့္ မုအ္ဂ်ဇာဟ္ျဖင့္ အရိုးေခါင္းကို "ကြန္(န)ဗိအိဇ္နိလ္လာဟ္" အလႅာဟ္အရွင္ျမတ္အမိန္႔ျဖင့္ ထစမ္းဟု မိန္႔လိုက္ရာ အရိုးေခါင္းက ထလာၿပီး ထိုသူသည္ ဘုရင္တစ္ပါးျဖစ္သည္ကို ေတြ႕ရေလသည္။ အီစာအလိုင္းဟိစၥလာမ္က ခင္ဗ်ားဘယ္သူလဲ ဟုေမးလိုက္သည္။ ဘုရင္က ကၽြန္ေတာ္ ႏွစ္ငါးရာအလ်င္က ဘုရင္တစ္ပါးျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ဦးေခါင္းကို အလႅာဟ္အရွင္ျမတ္က ခင္ဗ်ားေလွ်ာက္တဲ့လမ္းေပၚမွာ ျပစ္ခ်ေစခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ခင္ဗ်ားနာမည္ဘာလဲဟု အီစာနဗီက ေမးရာ ဂ်မ္ဂ်ဟ္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျဖေလသည္။ ခင္ဗ်ားက ဘယ္လိုဘုရင္လဲဟု ဆက္လက္ေမးျမန္းေလသည္။ ထိုအခါ ကၽြန္ေတာ္သည္ အင္မတန္ႀကီးက်ယ္သည့္ ဘုရင္တစ္ပါးျဖစ္သည္။ ဘယ္ေလာက္အထိ ၾကီးက်ယ္သလဲဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္က ဘယ္သာသနာ၊ ဘယ္ဘုရား တစ္ခုကိုမွ လက္မခံခဲ့ပါ။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္သည္ အလြန္ရက္ေရာ၊ ေပးကမ္းသူတစ္ဦးျဖစ္ေပသည္။
ကၽြန္ေတာ္၏ နန္းေတာ္ေရွ႕တြင္ ႀကီးမားေသာ အေဆာက္တစ္ခု တည္ေဆာက္ထားၿပီး ေန႔၊ ည မည္သူမဆို လာေရာက္စားေသာက္ႏိုင္သည္။ ကမာၻတြင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ႏွစ္ေပါင္းသံုးရာ (၃ဝဝ) အသက္ရွင္ေနထိုင္ခဲ့ၿပီး ထိုသက္တမ္းတေလွ်ာက္ တစ္ခါမွ် ေခါင္းမကိုက္ဖူးခဲ့ပါ။ ေသသြားတဲ့အခါမွာေတာ့ ကဗရ္ထဲမွာ ျပစ္ဒဏ္ေပးျခင္းကို ႏွစ္ေပါင္းငါးရာ (၅ဝဝ) အထိ ေကာင္းေကာင္း ခံစားေနရပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ ရက္ေရာမႈကို အေၾကာင္းခံၿပီး အလႅာဟ္အရွင္ျမတ္က ကမာၻေပၚတြင္ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ရွင္သန္မႈခ်ီးျမႇင့္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ယခုလို ကၽြန္ေတာ့္၏ ဦးေခါင္းကို နဗ့ီရဲ႕ေျခေတာ္ေရွ႕သို႔ ေရာက္ေစခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။
၎ပုဂၢဳိလ္သည္ အီစာအလိုင္းဟိစၥလာမ္ထံ အီမာန္ယူၿပီး ေနာက္ထပ္ ကုိးဆယ့္ကိုး(၉၉) ႏွစ္ အသက္ရွင္ေနထိုင္ကာ ဗလီအတြင္း၌ပင္ (၉၉)ႏွစ္လံုး ေနထိုင္သြားခဲ့သည္။ ဤသည္မွာ ရက္ေရာမႈ၏ ရလဒ္ပင္ ျဖစ္သည္။
ေစးႏွဲတြန္႔တိုမႈကို မႏွစ္သက္ျခင္း
တစ္ခါက အိႏၵိယျပည္တြင္ စက္႐ံုပိုင္ရွင္ သူေဌးတစ္ဦးရွိသည္။ စက္ရံု၊ ကား၊ သေဘၤာ၊ ေရႊ၊ ေငြ ေျမာက္ျမားစြာပိုင္ဆိုင္ေပသည္။ ထို႔အတူ ေခ်ာေမာလွပေသာ ဇနီးတစ္ဦးကိုလည္း ရရွိထားရံုမက သားသမီးလည္း မရွိခဲ့ေပ။ တစ္ေန႔ ၎၏ ၿခံေရွ႕တြင္ ၿခံေစာင့္မရွိခ်ိန္ ဆင္းရဲသားတစ္ဦးသည္ အလြန္အမင္းဆာေလာင္လွ်က္ ၿခံတံခါးလည္း ဖြင့္ထားၿပီး ၿခံေစာင့္လည္းမရွိသည္ကို ေတြ႕၍ အိမ္အတြင္းထဲအထိ ဝင္လာ၍ စားေသာက္ခန္းအထိေရာက္လာလိုက္သည္။ ထိုအခ်ိန္ စားပြဲေပၚတြင္ ၾကက္ေကာင္လံုးကင္အပါအဝင္ စားဖြယ္အစံုအလင္တို႔ကို စားေသာက္ရန္အဆင့္သင့္ ျပဳလုပ္ထားၿပီး သူေဌးမင္းတစ္ဦးတည္းသာ ထိုင္ေနခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ဆင္းရဲသားက အနည္းငယ္ ေပးေကၽြးပါရန္ ေတာင္းပန္ အသနားခံရွာသည္။ သူေဌးမင္းသည္ သူ႔အိမ္အတြင္းထဲအထိ ဝင္ေရာက္လာေသာ စုတ္ျပတ္ႏံုခ်ာသည့္ ဆင္းရဲသားကို ျမင္၍ ေဒါသထြက္ကာ ေပးေကၽြးရမည့္အစား ေအာ္ဟစ္ေငါက္ငမ္း၍ တုတ္ျဖင့္ ရိုက္ႏွက္လႊတ္လိုက္ေလသည္။
သတိျပဳရမည္မွာ ေတာင္းရမ္းျခင္းကို အစၥလာမ္က မႏွစ္သက္သလို ေတာင္းရမ္းသူကို ေအာ္ဟစ္ေငါက္ငမ္းျခင္းကိုလည္း မႏွစ္သက္ေပ။ ဟဒီးစ္ေတာ္၌ လာရွိသည္မွာ အလႅာဟ္အရွင္ျမတ္က လူသားကုိ ေျပာမည္။ အို လူသား ငါအလႅာဟ္အရွင္ အသင္ေရွ႕ကို လာခဲ့တယ္။ အသင္ဘာ့ေၾကာင့္ မေပးခဲ့သနည္း။ ထိုအခါ လူသားက ယာအလႅာဟ္ အလႅာဟ္ဘယ္တုန္းက လာခဲ့တာလဲ။ ထိုအခါ အသင့္ေရွ႕ကို ေတာင္းရမ္းသူတစ္ဦးအျဖစ္ႏွင့္ လာခဲ့သည္။ အသင္မေပးခဲ့ေပ။ ထို႔အတူ က်မ္းျမတ္ကုရ္အာန္၌ (( ဝအမ္မတ္(ဆ) ဆာအိလ ဖလာ သန္ဟရ္)) ေတာင္းရမ္းသူကို မေငါက္ငမ္းပါႏွင့္ဟု ပါရွိထားသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မိမိအေနႏွင့္ ေပးႏိုင္က ေပးလိုက္ရမည္။ မေပးႏိုင္ပါက ခ်ဳိသာစြာပင္ ျပန္လည္ေျပာဆိုလိုက္ရမည္။
ဤသို႔ႏွင့္ ကာလအနည္းငယ္၌ သူေဌး၏ စီးပြားေရးပ်က္လာေလသည္။ ရွိသမွ်ေသာ ပိုင္ဆိုင္မႈမ်ားသည္ ခြဲခြာျခင္းဟူသည့္လမ္းသို႔ေလွ်ာက္၍ ယခင္ပိုင္ဆိုင္ခဲ့သူႏွင့္ မဆိုင္သလိုပင္ လွည့္ျပန္ထြက္သြားေလေတာ့သည္။ ထိုထဲတြင္ သူေဌး၏ ဇနီးလည္း ပါဝင္သည္။ သူေဌးအေျခအေနမေကာင္းသျဖင့္ ေကာင္းမြန္သည့္ အိုးအိမ္သစ္ထူေထာင္ရန္ လမ္းသစ္ရွာသြားသည္။ သူေဌးေဟာင္းႀကီးလည္း အေျခအေနမေကာင္းသျဖင့္ ၿမိဳ႕ေျပာင္းကာ ေတာင္းရမ္းစားေသာက္ရင္းျဖင့္ အသက္ဆက္ရေလေတာ့သည္။
ေန႔၊ လ၊ ရက္တို႔ ေျပာင္းလဲလာၿပီးေနာက္ တစ္ရက္ေသာအခါတြင္ အင္မတန္ႂကြယ္ဝခ်မ္းသာေသာ သူေဌးတစ္ဦး၏ အိမ္ေရွ႕သို႔ ေရာက္သြားခဲ့သည္။ အင္မတန္ ဆာေလာင္မြတ္သိပ္ေနသည္။ ၎၏ ၿခံဝင္းတံခါးတြင္လည္း ၿခံေစာင့္ကိုလည္း မေတြ႕ရ၊ တံခါးကလည္း ပိတ္မထား။ သို႔ႏွင့္ အိမ္အတြင္းထဲသို႔သာ ေတာက္ေလွ်ာက္ဝင္သြားလိုက္သည္။ အိမ္ပိုင္ရွင္ သူေဌးကိုေတြ႕ရေသာအခါ စားေသာက္လိုပါေၾကာင္း၊ မစားရသည္မွာ ရက္မ်ားစြာရွိၿပီျဖစ္သျဖင့္ အနည္းငယ္ေကၽြးေမြးပါရန္ အသနားခံေလသည္။ ထိုအခ်ိန္ စားပြဲခင္းတြင္လည္း စားေသာက္ဖြယ္ အစံုအလင္ႏွင့္အတူ ၾကက္ေကာင္လံုးေၾကာ္တစ္ေကာင္လည္း ပါဝင္ေပသည္။ သူေဌးက လာေတာင္းသူအား ခနထိုင္ရန္ ေျပာၿပီး မိမိဇနီးကို ၾကက္ေၾကာ္တစ္ျခမ္း လာေတာင္းသူအား သြားေပးလိုက္ရန္ ေျပာလိုက္သည္။ ဇနီးကလည္း ခင္ပြန္းေျပာစကားအတိုင္း ပန္းကန္ထဲထည့္၍ သူေတာင္းစားအေရွ႕သြားခ်ေပးရင္း မ်က္ႏွာကို ေစ့ေစ့ၾကည့္မိေလသည္။ အိမ္ေထာင္မေျပာင္းခင္က ခင္ပြန္းေဟာင္းသူေဌးျဖစ္သည္ကုိ ေတြ႕လိုက္ရသျဖင့္ လန္႔ျဖန္႔ကာ ေအာ္ၿပီး အိမ္တြင္းေျပးဝင္လာလိုက္သည္။ ဘာျဖစ္သလဲဟု ခင္ပြန္းျဖစ္သူေမးရာ ရွင့္ထံလာေတာင္းတဲ့ သူေတာင္းစားက တျခားသူမဟုတ္။ ကၽြန္မ၏ ပထမခင္ပြန္းေဟာင္း သူေဌးပင္ျဖစ္သည္ကို ေျပာျပေလသည္။ ထိုအခါ သူေဌးက ၎သူထံသြား၍ထိုင္ၿပီး ခင္ဗ်ား ကၽြန္ေတာ့မွတ္မိသလား။ ခင္ဗ်ားအိမ္မွာ တစ္ခါက လာေတာင္းခဲ့ဖူးသူက ကၽြန္ေတာ္ပါပဲ။ ေသခ်ာၾကည့္ပါဦး။ အဲ့ဒီ့တုန္းက ခင္ဗ်ား ကၽြန္ေတာ့ကို ေအာ္ဟစ္ ေငါက္ငမ္း ရိုက္လႊတ္ခဲ့တယ္။ ဒီကေန႔ ခင္ဗ်ားပိုင္ဆိုင္သကဲ့သို႔ ကၽြန္ေတာ့ကို ျပန္ခ်ီးျမႇင့္ထားၿပီး ခင္ဗ်ားဇနီးကိုပါ ေပးလိုက္ၿပီ။ ဒါေပမဲ့ ခင္ဗ်ား ေအးေဆးစြာ စားသံုးပါ။ ဘာမွ အားမနာပါႏွင့္ဟု ေျပာေလသည္။
ဤသည္တို႔မွာ ေစးႏွဲတြန္႔တိုမႈ၏ ရလဒ္ပင္ျဖစ္ေလသည္။
ျမတ္နဗီ ဆြလႅလႅားဟုအလုိင္းဟိဝစလႅမ္သည္ အလြန္ရက္ေရာသူျဖစ္ျခင္း
ႏွစ္ဌာန၏ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ေသာ တမန္ေတာ္မုဟမၼဒ္ ဆြလႅလႅားဟုအလိုင္းဟိဝစလႅမ္သည္ ဥစၥာဓနခ်မ္းသာသူမဟုတ္ေပ။ သုိ႔ေသာ တမန္ေတာ္ျမတ္ ဆြလႅလႅားဟုအလိုင္းဟိဝစလႅမ္ အလြန္ရက္ေရာ ေပးကမ္းသူျဖစ္သည္။ တစ္ခါက တမန္ေတာ္ျမတ္ထံ အႀကီးအကဲတစ္ဦးက လွပေသာၿခံဳေစာင္ေလးတစ္ခု လက္ေဆာင္ေပးလိုက္သည္။ တမန္ေတာ္ျမတ္ ထိုၿခံဳေစာင္ေလးကို ၿခံဳထားသည္။ ဆြဟာဗဟ္တစ္ပါးေရာက္လာရာ အို .... ကိုယ္ေတာ္ ဆြလႅလႅားဟုအလိုင္းဟိဝစလႅမ္ ၿခံဳေစာင္ေလး အလြန္လွတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အလြန္သေဘာက်ပါတယ္ ဟုသာ ေျပာလိုက္ၿပီး စကားျဖတ္လိုက္သည္။ တမန္ေတာ္ျမတ္ဆြလႅလႅားဟုအလိုင္းဟိဝစလႅမ္ ကိုယ္ေပၚမွ ေစာင္ကို ဆြဟာဗဟ္လက္ထဲ ထည့္ေပးလိုက္သည္။ ဤမွ် ရက္ေရာစြာေပးကမ္းေသာ တမန္ေတာ္ျဖစ္သည္။
မလွဴဒါန္းျခင္း၏ ဆိုးက်ဳိး
ဖီကီးဟ္အဗြလ္လိုက္စ္ စမရ္ကန္ဒီ(ရဟမသုလႅာဟိအလိုင္းဟ္) က ဗုစ္သာႏြလ္အာရိဖီးန္က်မ္း၌ ေရးသားထားသည္။ လူတစ္ေယာက္သည္ ကအ္ဗဟ္၏ ဂိလားဖ္ၿခံဳထည္ကို ကိုင္ကာ ဒုအာေတာင္းေနသည္။ ယာအလႅာဟ္ ကၽြန္ေတာ့ကုိ မအ္ဖ္ခြင့္လႊတ္မႈေပးပါ။ ယာအလႅာဟ္ ကၽြန္ေတာ့ကုိ မအ္ဖ္ခြင့္လႊတ္မႈေပးပါ .... ဟု ေတာင္းေနသည္။ တမန္ေတာ္ျမတ္ ဆြလႅလႅားဟုအလိုင္းဟိဝစလႅမ္ သဝါးဖ္ျပဳၿပီးေနာက္ ထိုသူ႔ကို ေတြ႕သျဖင့္ မိန္႔သည္မွာ အသင္ ဒီအတိုင္း အလႅာဟ္ထံကေန တိုက္ရိုက္မားအ္ဖ္လုပ္လို႔ေတာင္းေနမည့္အစား ယာအလႅာဟ္ ကၽြန္ေတာ္လွဴဒါန္းခဲ့တဲ့ ဆြဒကဟ္အလွဴဒါနကို အေၾကာင္းခံၿပီး မားအ္ဖ္ခ်ီးျမႇင့္ပါ .... ဟုေတာင္းပါ။ ယာရစူလလႅာဟ္ ကၽြန္ေတာ္မလွဴဘူး။ အလွဴအတန္းမျပဳဘူး။ တမန္ေတာ္က အသင္ဘယ္သူလဲဟု ေမးလိုက္သည္။ ၎သူက ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ၿမိဳ႕၊ ဘယ္ရြာက သူေဌးႀကီးတစ္ဦးပါ။ ကၽြန္ေတာ့ကို လွဴဒါန္းမႈအေၾကာင္းေျပာလွ်င္ ကၽြန္ေတာ့အသည္းကို လွံျဖင့္ ထိုးသကဲ့သုိ႔ ခံစားရပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ေတာ့မွ မလွဴပါဟု ျပန္ေလွ်ာက္တင္သည္။ ထိုအခါ တမန္ေတာ္ျမတ္က အသင္ ဒီဂိလားဖ္ကို ကိုင္ၿပီး ငိုငိုၿပီးဒုအာလုပ္၊ အသင့္ရဲ႕ မ်က္ရည္ေတြက ျမစ္ေခ်ာင္းပမာစီးဆင္းၿပီး အပင္ေတြေပါက္လာ၍ အဲ့ဒီအပင္ေတြကို ကမာၻ႕လူသားေတြက စားသံုးသည္ျဖစ္ပါေစ အသင့္ကို အလႅာဟ္ခြင့္မလႊတ္ဘူးဟု မိန္႔ေတာ္မူေလသည္။ ((ေစးႏွဲမႈက ထိုမွ် ေၾကာက္စရာေကာင္းလွပါသည္။))
ဇကားသ္ေပးရာ၌ ထိမ္ခ်န္ျခင္း
ဇကားသ္ေပးရာ၌ အေကာင္းဆံုးမွာ က်သင့္သည့္ ႏႈန္းထားထက္ နည္းနည္းပိုေပးလိုက္ရမည္။ က်သင့္သည့္ႏႈန္းထားကို အျပည့္အဝမေပးဘဲ ထိမ္ခ်န္မႈျပဳထားပါက အလႅာဟ္အရွင္ျမတ္သည္ အေကာင္းဆံုး သိရွိျမင္ေတြ႕ေနေတာ္မူသည့္အရွင္ျဖစ္ေပသည္။ ဇကားသ္၌ ထိမ္ခ်န္ျခင္း၊ ဇကားသ္ေပးရန္ က်န္ေသာအရာသည္ ေကာက္႐ိုးပံု၌ မီးအနည္းငယ္ တို႔ထားျခင္းႏွင့္ တူေပသည္။ မေပးဘဲထိမ္ခ်န္ထားသည့္ ဇကားသ္အပါအဝင္ က်န္ရွိပစၥည္းမ်ားပါ ပ်က္စီးသြားေပလိမ့္မည္။ ထိုေၾကာင့္ ဇကားသ္ကို အတိအက် မထိမ္ခ်န္ဘဲ ေပးကမ္းလိုက္ရမည္။ က်သင့္ႏႈန္းထားထက္ အနည္းငယ္ ပိုေပးလိုက္ရမည္။
ဇကားသ္ေပးရာ၌ ကုသိုလ္ႏွစ္ဆရမည့္ ပံုစံ
ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းမ်ားကို ေပးျခင္းႏွင့္ အစၥလာမ့္ပညာသင္ယူေနသူႏွင့္ အစၥလာမ္အတြက္ ႀကိဳးပမ္းေနသူမ်ားကုိ ေပးကမ္းျခင္းသည္ ကုသိုလ္ႏွစ္ဆရေပမည္။ ေဆြမ်ဳိးကိုေပးျခင္းတြင္ ဇကားသ္ေပးျခင္းေၾကာင့္ ကုသိုလ္တစ္ခု၊ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းကို ကူညီျခင္းေၾကာင့္ ကုသုိလ္တစ္ခု ေပါင္းႏွစ္ခုရမည္။ အစၥလာမ့္ပညာဆည္းပူသူႏွင့္ အစၥလာမ့္ပညာေရးေက်ာင္းမ်ား အစၥလာမ္အတြက္ ႀကိဳးပမ္းေနသူမ်ားကို ဇကားသ္ေပးျခင္းသည္လည္း ထိုနည္းတူူပင္ျဖစ္၏။
ဇကားသ္ေပးၿပီး အက်ဳိးအျမတ္ မရယူရ
အခ်ဳိ႕ႏြမ္းပါးသူတို႔သည္ ဇကားသ္ရယူရန္ ေပးကမ္းႏိုင္သည့္ အိမ္မ်ားသို႔ လာၾကသည္။ အိမ္ရွိ အလုပ္မ်ားကို ဝိုင္းလုပ္ေပးသည္။ သုိ႔မဟုတ္ ထိုသို႔ေသာသူမ်ားလာပါက မိမိဖက္မွ တခုခုခိုင္းေစမည္။ ထိုသို႔ခိုင္းၿပီးမွ ဇကားသ္ေပးျခင္းမျပဳသင့္ပါ။ ဇကားသ္တြင္ ထိခိုက္မႈရွိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ၎တို႔လုပ္ခအတြက္ သီးသန္႔အရင္ေပးလိုက္ရမည္။ ၿပီးမွ ဇကားသ္ကို သပ္သပ္ေပးရမည္။
ဇကားသ္မေပးထိုက္သူ
ဇကားသ္ထုတ္ရန္ သတ္မွတ္စံညႊန္း ျပည့္မွီၿပီးသူမ်ား။ ဇကားသ္ထုတ္သူ၏ အထက္ဆက္၊ ေအာက္ဆက္အကုန္၊ ဇနီးမွ ခင္ပြန္းသို႔၊ ခင္ပြန္းမွ ဇနီးသို႔ ဇကားသ္မေပးထိုက္ပါ။ ထိုသူတို႔ကို ဇကားသ္ေပးလွ်င္ ဇကားသ္အထမေျမာက္ပါ။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ဇကားသ္ထပ္ထုတ္ရမည္။
ဇကားသ္ဟူသည္ အလႅာဟ္အရွင္ျမတ္ ကိုယ္ေတာ္တုိင္သတ္မွတ္ထားသည့္ အလွဴဒါနျဖစ္သည္။ ေပးသူကလည္း ေပ်ာ္ရႊင္ဂုဏ္ယူစြာေပးကမ္းရမည္။ ေပးျခင္းခံရသူကိုလည္း ေပးသူက အထင္ေသးအျမင္ေသးျခင္း လံုးဝမျပဳရပါ။ မိမိ၏ ဇကားသ္ကုိ ယူမည့္သူမရွိလွ်င္ အဘယ္သုိ႔ျပဳမည္နည္း။ ထို႔ေၾကာင့္ ဇကားသ္ေပးျခင္းခံရသူကို ေက်းဇူးပါျပန္တင္သင့္ပါသည္။ ထို႔အတူ ဇကားသ္ယူသူအတြက္လည္း မည္သို႔မွ် ဝမ္းနည္း၊ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ဖြယ္ မရွိပါ။ ဇကားသ္ဟူသည္ အလႅာဟ္ဖက္မွ တိုက္ရိုက္သတ္မွတ္ခ်ီးျမႇင့္သည့္ နိအ္မသ္ပင္ျဖစ္သည္။ ေပးသူ၊ ယူသူႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ ဂုဏ္ရွိစြာပင္ ျပဳမူဆက္ဆံရမည္ျဖစ္ၿပီး ေပးသူကလည္း အလႅာဟ့္အမိန္႔နာခံႏိုင္ျခင္းအေပၚေက်းဇူးတင္ရမည္ျဖစ္ၿပီး ယူသူအဖို႔လည္း မိမိကို အလႅာဟ္ဖက္မွ ခ်ီးျမႇင့္သည္ဟု သေဘာပိုက္ကာ အလႅာဟ္အရွင္ျမတ္ကို ေက်းဇူးတင္ရပါမည္ဟု ေျပာၾကားရင္းျဖင့္ နိဂံုးခ်ဳပ္အပ္ပါသည္။