ေလာက ကမာၻႀကီးကို လူတုိ႔အတြက္ ႐ႈခ်င့္စဖြယ္ျဖစ္ေအာင္ ဖန္ဆင္းေပးထားသည္။ ထိုသုိ႔ ဖန္ဆင္းေပးထားရျခင္း၏ အေၾကာင္းအရင္းကို ကုရ္အာန္က်မ္း စူရဟ္ ကဟဖ္တြင္ ေအာက္ပါအတိုင္း မိန္႔ထားေပသည္။ اِنَّاجَعَلْنَا مَاعَلَي الْاَرْضِ زِيْنَةً لَّهَالِنَبْلُوَهُمْ اَيُّهُمْ اَحْسَنُ عَمَلًا وَاِنَّالَجعِلُوْنَ مَاعَلَيْهَاصَعِيْدًاجُرُزًا "ဧကန္မလြဲ ငါအရွင္ျမတ္သည္ လူတို႔အား ၎တို႔အနက္ မည္သူသည္ အက်င့္အမူအားျဖင့္ အေကာင္းဆံုးျဖစ္သည္ကို စမ္းသပ္ေတာ္မူအံ့ေသာငွာ ပထဝီေျမေပၚ၌ ရွိကုန္ေသာ အရာဝတၳဳမ်ားကို ငါအရွင္ျမတ္သည္ ယင္းပထဝီေျမ၏ အလွမ်ား ျပဳလုပ္ေတာ္မူခဲ့ေလ၏။ တစ္ဖန္ ငါအရွင္ျမတ္သည္ ယင္းပထဝီေျမေပၚ၌ ရွိရွိသမွ်တို႔ကို အမွန္ပင္ ေသြ႕ေျခာက္ေသာ ေျမတလင္းအျဖစ္ ျပဳလုပ္ေတာ္မူမည့္ အရွင္ျမတ္လည္း ျဖစ္ေတာ္မူေပသတည္း။ " (စူရဟ္ကဟဖ္၊ အာယသ္ ၇၊ ၈) ဤသည္မွာ ကၽြႏ္ုပ္တို႔လက္ရွိ ျမင္ေတြ႕ ႏွစ္သက္ေနသည့္ ကမာၻႀကီးကို လွပေအာင္ျပဳလုပ္ေပးထားျခင္း ရည္ရြယ္ခ်က္ပင္ျဖစ္သည္။ ေလာက၏ လွပမႈကို အေျခခံၿပီး မည္သူက အလႅာဟ္အမိန္႔မ်ားကို နာခံလိုက္နာသနည္းဟူသည္ကို စစ္ေဆးရန္ျဖစ္သည္။ ကမာၻ၏ အလွအပ သာယာၾကည္ႏူးဖြယ္ စိမ္းစိုေနမႈတို႔သည္ တစ္ေန႔တြင္ ခ်ဳပ္ၿငိမ္း၍ ေျမျပင္ႀကီးအျဖစ္သာ ျပဳလုပ္လုိက္မည္ကိုလည္း အလႅာဟ္အရွင္ျမတ္က အထက္ပါ အာယသ္တြင္ သတိေပးထား၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ေလာက၏ စိမ္းစိုသာယာမႈတုိ႔သည္ ေန႔ရက္အနည္းငယ္အတြက္သာ ျဖစ္ေပသည္။ အၿမဲအတြက္မဟုတ္။ အၿမဲတန္း သာယာလွပေနျခင္းကို ဤေလာကအတြက္ မသတ္မွတ္ထားေပ။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔လူသားတုိ႔သည္ ဝတ္ရည္စုပ္ငွက္ပမာ ေလာကဥယ်ာဥ္ထဲေရာက္လာၿပီး မတည္ၿမဲသည့္ ခ်ဳိၿမိန္မႈတို႔ကို ျမည္းစမ္းကာ ရႊင္ျမဴး တြန္ၾကဴးေနေလသည္။ တစ္ေန႔တြင္ ဤသာယာခ်ဳိၿမိန္မႈအေပါင္းကို စြန္႔လႊတ္သြားရမည့္အေၾကာင္း၊ ရတနာသိုက္၏ ေသာ့မ်ားကို ရွာေဖြရန္၊ အၿမဲေပ်ာ္ေနရမည့္ ေနရာမဟုတ္ေၾကာင္းတို႔ကို ေမ့ေနၾကသည္။ ဤ ခဏတာေပ်ာ္ေန ရႊင္ေန၊ ၾကည္ႏူးေနရျခင္းကို စိတ္ခ်မ္းေျမ့မႈအစစ္၊ ေပ်ာ္ရႊင္မႈအမွန္ဟု စိတ္တြင္ မွတ္ယူေနၾကသည္။ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့မႈအစစ္အမွန္မွာ မကုန္ဆံုး မရပ္တန္႔ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္မလွည့္မည့္ ဌာေန၏ ေပ်ာ္ရႊင္မႈသာလွ်င္ ျဖစ္ေပသည္။ ထိုေနရာ၏ စိတ္ခ်မ္းေျမ့မႈတို႔သည္ မည္သည့္အခါမွ ကုန္ဆံုးမည္မဟုတ္ပါ။ ထိုသို႔ မကုန္ဆံုးမည့္ေနရာမွ ခ်မ္းေျမ့သာယာမႈကသာလွ်င္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ စိတ္ခ်မ္းသာမႈအစစ္အမွန္ ျဖစ္ပါသည္။
အာခိရသ္အတြက္ စိုက္ပ်ဳိးရမည့္ေနရာ ေလာကပါ
အလႅာဟ္အရွင္ျမတ္က ဤသာယာလွပသည့္ ကမာၻကို ဖန္ဆင္းထားရျခင္းမွာ ၎ကို အသံုးခ်၍ ေနာက္ရလာမည့္ ေလာကတစ္ခုကို အဆင္သင့္ သာယာလွပစိမ္းစိုေနေအာင္ ျပဳလုပ္ရန္အတြက္ ျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္လူသားသည္ ဒြႏၷယာတြင္သာ ေပ်ာ္ေမြ႔ေနၿပီး အာခိရသ္အတြက္ ေတြးပူျခင္း မရွိေပ။ အလႅာဟ္အရွင္ျမတ္သည္ ဒြႏၷယာတြင္ ဇနီး၊ သားသမီး၊ ခင္ပြန္း၊ ဥစၥာဓန၊ ေငြေၾကးမ်ား၊ လယ္ယာကိုင္းကၽြန္းမ်ားကို လူသား၏ အဆင္တန္ဆာအျဖစ္ ေပးအပ္ထားသည္။ ဤအရာတို႔ျဖင့္ လူတို႔သည္လည္း ဂုဏ္ယူမႈျပဳၾကေပသည္။ သို႔ရာတြင္ အေကာင္းဆံုးေသာ ရလဒ္သည္ အလႅာဟ္ထံပါးတြင္သာ ရွိၿပီး ဒြႏၷယာတြင္ ရလဒ္ေကာင္းအစစ္ မရွိေပ။ အလႅာဟ္ထံမွ အေကာင္းဆံုးေသာ ရလဒ္ကို ရယူႏိုင္ရန္ ဤေလာကမွ အသင့္ျပင္သြားရမည္။ ဒြႏၷယာဟူသည္ အာခိရသ္အတြက္ စိုက္ပ်ဳိးရမည့္ လယ္ယာပင္ ျဖစ္သည္။ ေလာက၏ ႏွစ္သက္ျမတ္ႏိုးဖြယ္ရာတို႔ကို အရင္းတည္ၿပီး ေနာင္တမလြန္ကို စည္းကားလွပေကာင္းမြန္ေအာင္ ႀကိဳးပမ္းရေပမည္။
ဟဒီးစ္ေတာ္မ်ားတြင္ "ေလာကသည္ တမလြန္၏ ယာေျမျဖစ္သည္" ဟူသည့္ စာသားကို ဤသို႔ရွင္းျပထားသည္။ ဂ်ႏၷသ္သည္ လြင္တီးေခါင္ျပင္ျဖစ္၏။ အီမာန္ရွင္၏ က်င့္ေဆာက္တည္မႈတို႔က ဂ်ႏၷသ္၏လြင္ျပင္ကို ဥယ်ာဥ္ျဖစ္ေစမည္။ ေလာကတြင္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ စြႏၷသ္ ၁၂ရကအသ္ဖတ္လိုက္လွ်င္ ဂ်ႏၷသ္တြင္ အေဆာက္အဦးတစ္ခု အဆင္သင့္ျဖစ္သြားသည္။ ဤေလာကတြင္ စြဗ္ဟားနလ္လာဟ္ တစ္ႀကိမ္ဖတ္လွ်င္ ဂ်ႏၷသ္တြင္ သစ္ပင္တစ္ပင္ ေပါက္ေလသည္။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔က ေလာကတြင္ အလႅာဟ္၏ အိမ္ျပဳလုပ္လွ်င္ အလႅာဟ္အရွင္ျမတ္က ဂ်ႏၷသ္တြင္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔အတြက္ ေရႊအုတ္ေငြအုတ္တို႔ျဖင့္ နန္းေတာ္တစ္ခု အဆင္သင့္ျပဳလုပ္လိုက္သည္။ အကယ္၍သာ ဤေလာကမွ ေန၍ ဂ်ႏၷသ္ကို ဆင္ယဥ္စိုက္ပ်ဳိးျခင္းမ်ား မျပဳထားလွ်င္ ဂ်ႏၷသ္သည္ လြင္ျပင္သာျဖစ္ေနမည္။ အီမာန္ရွင္တိုင္း၏ ဂ်ႏၷသ္သည္ ၎တုိ႔ျပဳလုပ္ခဲ့သည့္အမလ္ႏွင့္အညီ စည္ကား၍ စိမ္းစိုလွပေနပါမည္။ (ဂ်ႏၷသ္အတြက္ ဤေလာကမွေန၍ စိုက္ပ်ဳိးရၿပီး အသီးအပြင့္ကို ဂ်ႏၷသ္ေရာက္သည့္အခါ ခံစားစံစားရမည္။ ရွင္းရွင္းေျပာရလွ်င္ မေသမီေလာကမွေန၍ ေကာင္းမႈလုပ္ပါ။ ေသၿပီးေနာက္တြင္ လွပသည့္ ဂ်ႏၷသ္ကို အဆင္သင့္ရမည္ ျဖစ္ပါသည္။
(အိလ္မီးခုသ္ဗားသ္)