အဘိုးႀကီး တစ္ေယာက္မွာ သမီး၂ေယာက္ရွိတယ္တဲ့။ သမီးႀကီးက ထီးေရာင္းတဲ့ ထီးဆိုင္ပိုင္ရွင္နဲ႕ အိမ္ေထာင္က်တယ္တဲ့။ သမီးငယ္က ေဆးဆိုးပန္းရိုက္ အလုပ္ရံုတစ္ရံု ထူေထာင္လုပ္ ကိုင္ေနၾကသတဲ့။ အဘိုးႀကီးက ေနသာတဲ့ ရာသီေန႕ေတြမွာ သမီးႀကီးရဲ႕ ထီးဆိုင္မေရာင္းရမွာ စိုးရိမ္ေနသတဲ့။ မိုးရြာတဲ့ေန႕မ်ားမွာေတာ့ သမီးငယ္ရဲ႕ ေဆးဆိုးပန္းရိုက္္ထည္ေတြ ေနမလွန္းရလို႕ မေျခာက္မွာ စိုးရိမ္ေနျပန္ေရာ။
.
ဒီလိုနဲ႕ ေန႕စဥ္ သမီးေတြရဲ႕အလုပ္ အဆင္မေျပမွာကို
ေတြးပူၿပီး ေသာကေရာက္ေနသတဲ့။ ရက္လေတြၾကာလာေတာ့ အဘိုးႀကီးလည္း ဒီေသာကေတြနဲ႕ က်န္းမာေရး ခ်ဴျခာလာေတာ့တယ္။ အတြင္းသိမိတ္ေဆြေကာင္းတစ္ဦးက ဒီလိုေျပာတယ္။
.
“ မိတ္ေဆြႀကီး.. ခင္ဗ်ားကေတာ့ သိပ္ကံေကာင္းတယ္ဗ်ာ.. မိုးရြာရင္ ခင္ဗ်ား သမီးႀကီးရဲ႕ ထီးဆိုင္မွာ လူစည္ကားတယ္ဗ်ာ၊ ေနပူျပန္ေတာ့ ခင္ဗ်ား သမီးငယ္ရဲ႕ ေဆးဆိုးပန္းရိုက္ထည္ေတြ ေရာင္းေကာင္းျပန္ေရာ။
ဘယ္ေန႔မဆို ခင္ဗ်ား သတင္းေကာင္းေတြ ၾကားေနရတာခ်ည္းပါလား “
.
ဒီစကားလည္း အဘိုးႀကီးၾကားေရာ “ ဟုတ္သားပဲ.. ငါ ဘာလို႕ အစက ဒီလို မေတြးေတာမိပါလိမ့္ “ လို႕လည္း စဥ္းစားလိုက္မိေရာ ပူပင္ေသာက စိုးရိမ္ေၾကာင့္ၾကမွဳ မရွိေတာ့ပဲ အျမင္ေတြေျပာင္းသြားတဲ့အတြက္ ခ်ဳိ႕ယြင္းစျပဳေနတဲ့ က်န္းမာေရးလည္း တစ္စစနဲ႕ ျပန္ေကာင္းလာခဲ့တယ္။
.
တကယ္ေတာ့ ရာသီဥတုကလည္း ဒီအတိုင္းပဲ။ အေရာင္းအ၀ယ္ကလည္း ပံုမွန္ပါပဲ။ အဘိုးႀကီးရဲ႕ စိတ္သေဘာထားေျပာင္းလည္းသြားမွဳေပၚမွာ အက်ဳိး သက္ေရာက္မွဳေတြလည္း ေျပာင္းလည္းသြားရတာပါ။
.
ဒုတိယ ဖတ္ျဖစ္တဲ့ တစ္ပုဒ္ကေတာ့ …>>>>
.
စိတ္ဓာတ္အက်ႀကီးက်ေနတဲ့ မိန္းမငယ္တစ္ေယာက္။ ျမစ္ထဲဆင္းၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတ္ေသဖို႔ လုပ္ခ်ိန္ သမၺာန္သမားအဘိုးႀကီးက ေတြ႕လို႕ ကယ္လိုက္တယ္။
..
“ မိန္းကေလး...ဘာလို႕ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႕ ေသေၾကာင္းၾကံခ်င္ရသလဲ “ လို႕ သမၺာန္သမား အဘိုးႀကီး က ေမးလိုက္တယ္။ မိန္းကေလးက ငိုၿပီးေျပာေလတယ္။
..
“ ကၽြန္မက ဆင္းရဲေတာ့ ဓမၼာရံုတစ္ခုမွ ေ၀ရာ၀စၥေတြ ကူလုပ္ေပးရပါတယ္။ လက္ထပ္ၿပီး ၂ႏွစ္အၾကာမွာ ေယာက်ာ္းကဆံုးတယ္၊ ေယာက်ာ္းဆံုးၿပီး မၾကာဘူး သားကလဲ ဆံုးျပန္တယ္၊ ဘာသာေရးအဆံုးအမနဲ႔ နီးေပမဲ့ သူတို႔မရွိမွေတာ့ ကၽြန္မဘ၀မွာ ရွင္သန္ေနထိုင္ေနရလဲ ဘာမ်ားထူးပါဦးမလဲရွင္ “ ..လို႕ ေျပာတယ္။
.
ဒီေတာ့ သမၺာန္သမား အဘိုးႀကီးကေမးတယ္။
.
“ လြန္ခဲ့တဲ့ ၂ႏွစ္မတိုင္မီက ညည္းဘယ္လို ေနခဲ့လဲ “
.
ဒီေတာ့ မိန္းမငယ္က..
.
“ အဲ့ဒီတုန္းက ကၽြန္မ လြတ္လြတ္လပ္လပ္နဲ႕ အခ်ဳပ္အခ်ယ္မရွိ အပူပင္မရွိေနခဲ့ပါတယ္ ”
.
“ အဲ့ဒီတုန္းက ညည္းမွာ လင္ေတြ သားေတြေရာ ရွိေနၿပီလား “
.
“ မရွိေသးပါဘူး “
.
“ ဒါဆိုရင္ ကံၾကမၼာဆိုတဲ့ ေလွငယ္က ညည္းကို အတိတ္ ၂ႏွစ္ဆီ ျပန္ေခၚသြားတာပဲ၊ ခုဆို ညည္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္ အခ်ဳပ္အခ်ယ္ ကင္းကင္းနဲ႕ပူပင္ေသာက ျဖစ္စရာမရွိေတာ့ဘူးေပါ့၊ ညည္းလုပ္ခ်င္တဲ့ ဓမၼာရံုက ကုသိုလ္ေရးကိစၥေတြ ညည္းစိတ္ေရာကိုယ္ပါ လုပ္ႏိုင္ၿပီေပါ့“
.
မိန္းကေလးလည္း သမၺာန္သမား အဘိုးႀကီးစကားၾကားလိုက္ရေတာ့ စိတ္ထဲမွာရွင္လမ္းတစ္သြယ္ကိုဘြားခနဲ ျမင္လိုက္ရသလိုပဲ။
ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႔ ကမ္းေပၚခုန္တက္လို႔ အဘိုးအိုကို ႏွဳတ္ဆက္ၿပီး ထြက္ခြာသြားေလေတာ့တယ္။
.
>>>>>>>>>>>
.
ကၽြန္မတို႔ကိုယ္၌က ကိစၥတစ္ခုခု အဆင္မေျပ၊ မေအာင္ျမင္ၿပီဆိုရင္ မ်ားေသာအားျဖင့္ မေျဖဆည္တတ္ၾကပါဘူး။ အဲ့ဒီ မေျဖဆည္ႏိုင္တာကေန မေကာင္းတဲ့ အာဃာတေတြ၊ ၀န္တိုမႈေတြ၊ ေသာကေတြက မိမိခႏၶာကိုယ္ထဲ ဖိစီးကိန္းေအာင္းလာရင္း အစိုင္အခဲေတြ ထုထည္နဲ႔ ရွိလာတတ္ပါတယ္။
.
ဒီစာႏွစ္ပုဒ္ကို ဖတ္ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မသိလိုက္ရတာက အေကာင္းျမင္တတ္တဲ့ သူတစ္ေယာက္ဟာ ဘ၀မွာေတြ႕ၾကံဳလာတဲ့ အခက္အခဲ အႏိုင္အရွဳံး အျပံဳး အမဲ့ေတြကို ကိုယ္တိုင္ရင္ဆိုင္ရတိုင္း အေကာင္းျမင္စိတ္ေလးေတြနဲ႔
ျဖည့္ေတြးၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ေနေပ်ာ္တဲ့ဘ၀ကို ကိုယ္တိုင္ ဖန္တီးတည္ေဆာက္လာႏိုင္မွာ မလြဲပါဘူး။
ဘ၀ဆိုတာ တကယ္ေတာ့ ရွင္သန္ျခင္းနဲ႕ေသဆံုးျခင္းၾကားက အလႊာပါးေလးတစ္လႊာပါဘဲ။ အဲ့ဒီအလႊာေလးကို မေပါက္မျပဲ၊ မစြန္းမထင္းေအာင္ ႀကိဳးစားသူက ႀကိဳးစားၾက၊ ေပါက္ၿပဲစြန္းထင္း သူေတြကလည္းဖာေထး ေလွ်ာ္ဖြတ္ၾကနဲ႔ပဲ အခ်ိန္ေတြ တစ္ေရြ႕ေရြ႕ကုန္ ဆံုးရင္း ရွင္သန္ေနထိုင္ေနၾကရတာပါပဲေနာ္ ။
